Franciszkańskie Sanktuarium w Pilicy-Biskupicach odznaczające się wielowątkowością programu religijnego, szczególną popularność wśród wiernych zyskuje w ramach stałego rozwoju, wywodzącego się z wczesnochrześcijańskiego Rzymu, kultu Matki Bożej Śnieżnej. Pierwotny Maryjny wizerunek związany jest ze słynną, starożytną jeszcze konstantyńską bazyliką Santa Maria Maggiore. Sama bazylika wzniesiona została w połowie IV wieku na rzymskim Wzgórzu Eskwilińskim. Powstanie kościoła łączy się z legendą, według której pewien rzymianin imieniem Jan wraz ze swą małżonką nie mając potomstwa, prosili w modlitwach Maryję Pannę, aby przyjęła ich majątek. Wkrótce Jan, i jak się okazało również papież Liberiusz mieli podobny sen, w którym Matka Boża przepowiedziała im wybudowanie kościoła na terenie, gdzie w pełni upalnego lata spadnie śnieg, który i zimą należy
w Rzymie do rzadkości. Tejże samej nocy z 4 na 5 sierpnia 352 roku Wzgórze Eskwilińskie pokryło się grubą warstwą śniegu. Przybyły niezwłocznie na miejsce papież wytyczył na śniegu zarysy przyszłej świątyni.
Łaskami słynący Obraz Matki Bożej Śnieżnej czczony we franciszkańskiej świątyni w Pilicy-Biskupicach, związany jest z tym obiektem od początku jego istnienia. Tradycyjnie przyjmuje się, że obraz pilicki początkowo stanowił własnośą biskupa kamienieckiego Augustyna Wessla, brata fundatorki klasztoru i świątyni, Marii Józefy z Wesslów Sobieskiej. Biskup ten, zatrzymawszy się kiedyś w karczmie na nocleg, znalazł dwie deski, które złożone razem tworzyły wizerunek Matki Bożej. Nie bardzo wiadomo jak wizerunek ten znalazł się w karczmie. Może zostawił go tu jakiś nieznany podróżny, a może odkupiony został przez karczmarza. Obraz ten wkrótce ofiarowany został Marii Józefie z Wesslów Sobieskiej, która początkowo przechowywała go w kaplicy zamku pilickiego,
a opuszczając Pilicę w 1753 roku przekazała w darze Franciszkanom.
Brat zakonny Martynian Wolski wykonał wkrótce obramowanie wnęki ołtarzowej przeznaczonej dla wizerunku Maryi, używając intarsjowanych fragmentów sekretarzyka pozostawionego klasztorowi również przez Marię Sobieską. W 1857 roku, w trakcie odnawiania kościoła po pożarze, wykonano z wotów srebrną pozłacaną sukienkę dla Maryi pilickiej, a Aniołowie podtrzymujący w ołtarzu Obraz to najprawdopodobniej XVIII ?wieczne wota.
Ikona pilicka wydaje się być szczególnie cenną z artystycznego punktu widzenia. Zdaniem historyków sztuki, w tym wedle wyników badań konserwatorskich powstała ona w XVII wieku we Włoszech. Być może związana ze szkołą hiszpańską, uważana jest za jedną z najstarszych na ziemiach polskich kopii oryginału rzymskiego w postaci wizerunku Matki Bożej Śnieżnej – ?Salus Populi Romani?. Kopię pilicką namalowano na deskach drewna olchowego, co potwierdzałoby jej włoską proweniencję.
Wymiary tego kameralnego dzieła, to 37,5 x 25 cm. Całośą ujęta została w ozdobną srebrną mozaikową ramę, pochodzącą z połowy XVIII wieku.
Szczególnie istotną cechą Sanktuarium w Pilicy pozostaje fakt, iż znaczące ożywienie i pogłębienie kultu odnotowano tu w pierwszych latach nowego tysiąclecia. Drogocenne diademy ze złota i brylantów zdobiące skronie Maryi i Dzieciątka, specjalnie dla tego wizerunku poświecił osobiście Ojciec Święty Jan Paweł II, 19 sierpnia 2002 roku w Sanktuarium Maryjnym w Kalwarii Zebrzydowskiej, podczas swej ósmej podróży apostolskiej do Ojczyzny. Diademy te wykonał artysta Krzysztof Wrona z Brzeska. Specjalna uroczystość umieszczenia koron w ikonie pilickiej nastąpiła w dniu 15 czerwca 2003 roku. Aktu koronacji dokonał biskup sosnowiecki Adam Śmigielski, który równocześnie kompleks kościelno-klasztorny w Pilicy ?Biskupicach podniósł oficjalnie do rangi Sanktuarium Matki Bożej Śnieżnej – Opiekunki Rodzin.